ஒருமாலை நேரம். சில இளைஞர்கள் குதிரை ஓட்டப் பந்தயத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தனர். அந்தக் கூட்டத்தில் கவர்னரின் மகனும் உண்டு. பந்தயத்தில் முதலில் வரும் குதிரை தன்னுடையது என்றெண்ணிய அவன் மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதித்தான்.
ஆனால் சில மணித்துளிகளில் உண்மை விளங்கிற்று. ஓட்டப் பந்தயத்தில் வெற்றி பெற்றது தன் குதிரையல்ல. பட்டணத்தில் வசிக்கும் ஒரு சாதாரண இளைஞன்தான் வெற்றி பெற்றது. கவர்னரின் மகன் தனக்கு ஏற்பட்ட ஏமாற்றத்தை மறைக்க மிகவும் சிரமப்பட்டான். எல்லோரும் தன்னை ஏகடியம் செய்வதுபோலிருந்தது.
அந்த இளைஞன் மீது கோபம் கோபமாக வந்தது. “கண்ணியமிக்க மக்களுடன்தான் நீ போட்டியிடுவாயா?” என்று எரிந்து விழுந்தான். அந்த அப்பாவி இளைஞன் செய்வதறியாது திகைத்து நின்றான். இதனையறிந்தகவர்னரும் எரிச்சலடைந்தார். அந்த இளைஞன் மீது பொய்க் குற்றம் சுமத்தி சிறையிலடைத்தார்.
சிறைத்தண்டனை முடிந்து வெளியே வந்த அந்த இளைஞனுக்குப் பொறுக்கவில்லை. பொங்கியெழுந்தான். நேரே மதீனா வந்தடைந்தான். நீதியின் சாட்சியாகத் திகழ்ந்த இரண்டாவது கலீஃபா உமர்(ரலி) அவர்களிடம் புகார் அளித்தான்.
கவர்னரையும், மகனையும் மதீனாவுக்கு வரவழைத்தார் கலீஃபா. இளைஞன் கொடுத்த புகாரின் பேரில் விசாரித்தார். அந்த இளைஞனுக்கு அநீதி இழைக்கப்பட்டதை அறிந்துணர்ந்தார். இனிவரும் நிகழ்வுதான் வரலாற்றேடுகளில் பொன்னெழுத்துகளால் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது.
அநியாயமாக சிறைத்தண்டனை அளிக்கப்பட்ட அந்த இளைஞனின் கையில் சாட்டையைக் கொடுத்த கலீஃபா இவ்வாறு கூறினார்: “அடி, கண்ணியமானவரின் மகனை அடி.”
அந்த இளைஞன் அடிக்க ஆரம்பித்தான். அந்த அநீதி மனதில் ஏற்படுத்திய பாரம் இறங்கும் வரை அடித்தான்.
“கண்ணியமானவரின் மகனை அடி” என்று கலீஃபா இடைக்கிடை கூறிக்கொண்டே இருந்தார்கள். அந்த இளைஞன் அடித்து ஓய்ந்த பொழுது நடந்த நிகழ்வு அனைவரையும் அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்திற்று.
கலீஃபா கவர்னரைச் சுட்டிக்காட்டி, “இனி இவரை அடி” என்றார்கள். இளைஞன் விக்கித்து நின்றான்.”இவரை அடி. இவரது அதிகாரம்தான் இவரின் மகனை மதி கெட வைத்தது.”
இளைஞன் தயக்கத்துடன் சொன்னான்: “நம்பிக்கையாளர்களின் தலைவரே, என்னை அடித்தவரை நான் அடித்துவிட்டேன். அது போதும்.”
கலீஃபா இளைஞனை வற்புறுத்தவில்லை. கவர்னரை முறைத்துப் பார்த்து விட்டு சொன்னார்கள்: “அதிகாரம் கையில் இருக்கிறது என்பதற்காக குடிமக்களை அடிமைகளாக்கலாம் என்று கருதிவிட்டீரோ…?”
மனிதனுக்குள்ளேயே ஓர் எதிரி ஒளிந்து கொண்டிருக்கிறான். அவன்தான் சுய இச்சை. சமூகத்தில் சத்தியமும், நீதியும் எடுபட்டுப் போகும் பொழுது இவன் உயிர்த்தெழுவான்.
அரசியல் அமைப்பிற்கு அளிக்கப்பட்ட பெயர் ஜனநாயகம் என்பதனால் மட்டும் எல்லாம் முழுமையாகிவிட்டது என்று அர்த்தம் கொள்ளக்கூடாது. ஆட்சி செய்வது இடதுசாரியானாலும் சரி, வலதுசாரியானாலும் சரி, சமூக நீதி கைவிடப்பட்ட சமூகத்தில் ஜனநாயகமும், சட்டமும் ஒரு பலனையும் தராது. நீதி கிடைப்பதற்கும், நீதி நல்குவதற்கும் உறுதி கொண்ட மனிதர்கள்தான் ஜனநாயகத்தின் காவலர்கள்.
அண்ணல் நபிகள்(ஸல்…) அவர்களை அணுகி ஒருவர் கேட்டார்:
“அல்லாஹ்வின் தூதரே, என்னை ஆக்கிரமித்து என் சொத்துகளைக் கொள்ளையடிக்க யாராவது வந்தால் நான் என்ன செய்ய வேண்டும்?”
அண்ணலார் சொன்னார்கள்: “உன் செல்வத்தை நீ அவனுக்கு விட்டுக் கொடுக்கக் கூடாது.”
அவர் கேட்டார்: “அவன் பலப் பிரயோகம் செய்தால்…?”
அண்ணலார் சொன்னார்கள்:”நீயும் பலப்பிரயோகம் செய்.”
அவர் மீண்டும் கேட்டார்: “அதில் நான் கொல்லப்பட்டால் என் நிலை என்ன?”
அண்ணலார் சொன்னார்கள்:”நீ ரத்த சாட்சி(ஷஹீத்) என்ற நிலையை அடைவாய்.”
அவர் கேட்டார்: “அதில் அவன் கொல்லப்பட்டால்…?”
அண்ணலார் சொன்னார்கள்: “அவன் நரகத்திற்குச் செல்வான்.”
சண்டைபோடுவதையும், ரத்தம் சிந்துவதையும் ஆதரிக்கவில்லை அண்ணலார். உரிமைகளைப் பெறுவதற்காகவும்,அதனை நிலை நிறுத்துவதற்காகவும் எதிர்த்து நிற்கும்பொழுது ரத்தம் சிந்த வேண்டி வந்தால் அதுதான் இறைவிருப்பம் என்று தெளிவு படுத்துகிறார்கள். அவ்வளவுதான்.
MSAH
0 கருத்துகள்:
கருத்துரையிடுக